Γιώργος Παν. Διονυσίου

Γεννήθηκε στη Νέα Αγχίαλο Μαγνησίας (1927). Οι γονείς του ήσαν δάσκαλοι. Ο πατέρας του Παναγιώτης Διονυσίου καταγόταν από τη Γλώσσα Σκοπέλου και η μητέρα του Καλλιρρόη το γένος Μαυρομμάτη από την Αγχίαλο Ανατολικής Ρωμυλίας. Είχε δύο αδέρφια, τον Μιχάλη μεγαλύτερό του και την Μαίρη μικρότερή του. Μετά το θάνατο του πατέρα του (1935) η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στο Βόλο (1937), διατηρώντας όμως πάντοτε σχέσεις με την Νέα Αγχίαλο προπάντων τα χρόνια της Ιταλογερμανικής Κατοχής 1941-1944. Από το έτος αυτό μέχρι το 1943 διδάχτηκε βιολί αρχικά από το Ρώσο μουσικό Μιχάλη Ποτούμκιν και κατόπιν στο Ελληνικό Ωδείο Βόλου (Β. Κόντη) με δασκάλα τη Λούλα Παναγιωτοπούλου. Μετά τις γυμνασιακές του σπουδές στο Βόλο, σπούδασε ραδιοηλεκτρολογία στην Αθήνα. Τελειώνοντας την στρατιωτική του θητεία εργάστηκε ως «εγκαταστάτης ηλεκτρολόγος» στο Βόλο και την περιοχή και στη συνέχεια προσλήφθηκε στη ΔΕΗ από όπου και συνταξιοδοτήθηκε. Είναι αυτοδίδακτος ζωγράφος και γλύπτης. Διοργάνωσε 15 ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής και 3 γλυπτικής. Έλαβε μέρος επίσης σε 16 ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής, στο Βόλο, Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αλλά και σε μικρές πόλεις της περιοχής του Βόλου. Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές και σε πινακοθήκες όπως του Δήμου Βόλου αλλά και συλλογές άλλων Δήμων μεταξύ των οποίων και της Νέας Αγχιάλου. Φιλοτέχνησε επίσης εξώφυλλα βιβλίων, όπως Η Κασσαβέτεια Γεωργικής Σχολή  Αϊδινίου Βόλος 1999 του Χ. Χαρίτου και της Ι. Κονδυλά, τρία δικά του, (ένα ιστορικό και δύο λαογραφικά) και το Ταξίδι στα χρόνια της αθωότητας, Αθήνα 2009, του Μιχ. Διονυσίου που μιλά για το παραδοσιακό παιχνίδι στη Νέα Αγχίαλο, Επίσης, εικονογράφησε (πλην του εξωφύλλου), το θεατρικό έργο Ρήγας Βενεστινλής ο επαναστάτης, Αθήνα 2006 της Ουρανίας Μπομπότη και το δικό του βιβλίο Τα παραμύθια της Αχελώς, Βόλος 2005. Η καλλιτεχνική του παρουσία υπήρξε συνεχής και στο περιοδικό Πρωτοβουλία του Ορειβατικού Συλλόγου Νέας Αγχιάλου που εκδίδονταν από το 1991 – 1993, στο οποίο και αρθρογραφούσε. Η ενασχόλησή του με την γλυπτική που συνεχίζεται παράλληλα με τη ζωγραφική έδωσε εκτός των άλλων δύο έργα ιστορικού συμβολισμού που στήθηκαν σε δημόσιους χώρους της Νέας Αγχιάλου και ένα, επίσης με ίδιο περιεχόμενο, που στήθηκε σε δημόσιο χώρο της πόλης του Βελεστίνου.

Από το 1965 έως το 1983 ασχολήθηκε αρκετά και με την κεραμική.

Βιβλιογραφία:

Φώτη Βογιατζή «Η Θεσσαλική Ζωγραφική 1500-1980» Αθήνα 1980, σελ. 322-323
«Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών. Ζωγραφική-Γλυπτική-Χαρακτική 16^ος-20^ος αιώνας», Εκδοτικός Οίκος Μέλισσα, Αθήνα 1997, σ. 376
«Αχαιοφθιωτικά» Πρακτικά Β΄ Συνεδρίου Αλμυριωτικών Σπουδών 3-4/6/1995. Αλμυρός 1997 σελ. 256 - 258
Δημ. Απ. Καραμπερόπουλου, Βουλή Θεσσαλομαγνησίας Βελεστίνο 11 Μαΐου 1821. Η ανέγερσις του Μνημείου του 2000 και το γκρέμισμά του το 2008,  Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης Φερών Βελεστίνου Ρήγα, Αθήνα 2009 

Εκτός αυτών, ασχολήθηκε παράλληλα με την ιστορία και λαογραφία που αφορούσε ιδίως το προσφυγικό στοιχείο της Νέας Αγχιάλου. Πολλά άρθρα του ανάλογου  περιεχομένου από το 1978 μέχρις σήμερα δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά της επαρχίας μας και όχι μόνο (Εφημερίδα του Βόλου Η Θεσσαλία, Εφημερίδα του Συλλόγου Αγχιαλιτών της Αθήνας Νέα Αγχίαλος, περιοδική έκδοση της ΕΚΠΟΛ Νομού Μαγνησίας Η Μαγνησία και άλλα περιοδικά μερικά από τα οποία έπαψαν να εκδίδονται).

Συγγράμματά του είναι:

- Αχελινά. Από τις λαϊκές παραδόσεις της Αγχιάλου, Αθήνα 1986

- Η τελευταία ζωή στο τσιφλίκι του Παναγή Τοπάλη, Βόλος 1999

-Τα παραμύθια της Αχελώς, Βόλος 2005. (Πρόκειται για μια καταγραφή παραδοσιακών παραμυθιών της Αγχιάλου όπως ακριβώς τα διηγήθηκαν παλιοί με την Αγχιαλίτικη ντοπιολαλιά, για την οποία γίνεται και ξεχωριστά αναφορά).

- Μια Αγχίαλος Νέα γεννιέται, Βόλος 2006

Επίσης δύο πονήματά του συμπεριλήφθηκαν στην ύλη του επιστημονικού περιοδικού Θρακικά της Εταιρείας Θρακικών Μελετών:

α) «Τ’ Αμπέλια, οι Αλυκές και το Ψάρεμα στην Αγχίαλο Ανατολικής Ρωμυλίας»  Τόμος 7^ος Αθήνα 1991 – 1992

β)  «Αχελινά – Λαογραφική Συλλογή από την Παλιά και Νέα Αγχίαλο» Σειρά δεύτερη Τόμος 9^ος Αθήνα 1994

Συμμετείχε με εισηγήσεις του σε Συνέδρια:

1) Αρχαιολογικό και ιστορικό Συνέδριο 7^ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων και Κοινότητος Νέας Αγχιάλου. 14-16 Νοεμβρίου 1985.  Θέμα «Ποιοι οι σημερινοί κάτοικοι  των Φθιωτίδων Θηβών-Νέας Αγχιάλου». (Δεν εκδόθηκαν πρακτικά)

2) Αχαιοφθιωτικά – Πρακτικά Β΄ Συνεδρίου Αλμυριώτικων Σπουδών 3-4/6/1995, Τομ. Β’, Αλμυρός 1997. Θέμα «Οι Αγχιαλίτες ως πρόσφυγες στην Ελλάδα και η μόνιμή τους  εγκατάσταση στην  Επαρχία Αλμυρού το 1907».

3) Πρακτικά Συνεδρίου Δήμου Ν. Αγχιάλου «Νέα Αγχίαλος-90 χρόνια δημιουργικής ζωής: Ιστορία, Πολιτισμός, ανάπτυξη» 26-28/9/1997. Βόλος 2000. Θέμα  «Η επίσημη εγκατάσταση των Αγχιαλιτών την 25 Μαΐου 1908 στον νεοϊδρυθέντα προσφυγικό οικισμό της Νέας Αγχιάλου»

4) Αχιοφθιωτικά - Πρακτικά Γ΄ Συνεδρίου Αλμυριώτικων Σπουδών 13-15/10/2000  Τομ. Β΄ Αλμυρός 2007. Θέμα: «Οι Έλληνες της Ανατολικής Ρωμυλίας (Βόρειας Θράκης-Νότιας Βουλγαρίας) στον πόλεμο του 1997 –Περίπτωση Αγχιάλου»

5) Πρακτικά Συνεδρίου Δήμου Νέας Αγχιάλου «Ιστορία και Πολιτισμός του Ελληνισμού της Αγχιάλου». Καλοκαίρι 2006. Αθήνα 2008 Θέμα: α) «Ο πατριωτισμός στη σύγχρονη ιστορία των Αγχιαλιτών».  β) «Η θεμελίωση της Νέας Αγχιάλου» (30/9/2007)

6) Δ΄ Συνέδριο  Αλμυριώτικων Σπουδών 15-17/10/2008.  Θέμα «Ο δάσκαλος Διαμάντης Καλιαντζόγλου 1881—1964, ένας πρωτοπόρος οικολόγος» ( τα πρακτικά υπό έκδοσιν) 

Εκτός αυτών, έδωσε αρκετές διαλέξεις με ιστορικό και λαογραφικό περιεχόμενο κατά τη διάρκεια εθνικών γιορτών και άλλων εκδηλώσεων σε σχολεία, σε συλλόγους, στην εκκλησία. Ιδιαίτερα είναι ενεργός με δημοσιεύσεις και άλλες κινήσεις στον αγώνα για την προστασία του φυσικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος που τόσο ανάγκη έχει και η Νέα Αγχίαλος. Γενικά συμμετέχει ενεργά στα πολιτιστικά της Νέας Αγχιάλου και της περιοχής.  

Βιβλιογραφία:

Βιβλιογραφικός Οδηγός Μαγνησίας – Βιβλιοθήκες Δήμου Βόλου. Δημοτικό Κέντρο Ιστορίας και Τεκμηρίωσης, Βόλος 2002, σ. 64 

Από το 1985 έχει εγκατασταθεί στη Νέα Αγχίαλο όπου διατηρεί, από το 1982, το ιδιωτικό λαογραφικό Μουσείο «Το αλέτρι». Η συλλογή του Μουσείου που στεγάζεται στο ισόγειο της κατοικίας του, Αγίου Γεωργίου 15, περιλαμβάνει παραδοσιακά αντικείμενα αγροτικής ζωής (οικιακά, γεωργικά, ποιμενικά,) σκεύη εργαλεία κ.α., αλλά και παραδοσιακών επαγγελμάτων. Τους επισκέπτες τους ενημερώνει στο κάθε τι ο ίδιος, ο οποίος έζησε αρκετά, ένα διάστημα, την αγροτική ζωή και χειρίστηκε πολλά απ’ αυτά.

Βιβλιογραφία:

Ιστορικά Λαογραφικά Μουσεία και Συλλογές Μαγνησίας, ΕΚΠΟΛ Νομαρχίας Μαγνησίας, Βόλος 2009
Δημοτικό Κέντρο Ιστορίας και Τεκμηρίωσης Βόλου (ΔΗΚΙ)
Εν Βόλω. Αφιέρωμα. Μουσεία, τεύχ. 9, Άνοιξη 2003, σελ. 62-63

Εν Βόλω. Αφιέρωμα. Πολιτιστική κληρονομία Μαγνησίας. Μουσεία – Αρχεία- Βιβλιοθήκες - Αρχαιολογικοί χώροι - Μνημεία, τεύχη 37-38     

ΜΑΓΝΗΣΙΑ, Απρίλιος – Δεκέμβριος, Βόλος  2010, σ. 65

Ο Γιώργος Διονυσίου είναι μέλος της «Εταιρείας Θεσσαλικών Ερευνών» (έδρα Βόλος) και της «Επιστημονικής Εταιρείας Μελέτης Φερών- Βελεστίνου - Ρήγα» (έδρα Αθήνα).

Έχει σύζυγο την Ελένη το γένος Κολοκοτρώνη, με γυμνασιακές σπουδές στην Ελληνογαλλική Σχολή των Καλογραιών Βόλου «Άγιος Ιωσήφ» και δυο κόρες, την Καλλιρρόη (μαθηματικό και μουσικό), και τη Χαρίκλεια (γιατρό).