Όνειρα φυγής

                  Κρυφή ψυχή πλάσε μας καινούργια παραμύθια

                  αφήνοντας το φόβο στα ερείπια, βαθιά στην ιστορία.

                  Μνήμη ορφανή λύτρωσε το πάθος,

                  μέθυσέ μας στα γαλαζοκέντητα ακρογιάλια.

                  Συλλογισμένοι πάνω στο βράχο της ζωής

                  μες στων κυμάτων την οργή, στο βουητό του κόσμου

                  στήνουμε κάποια όνειρα φυγής,

                  μακριά απ’ τα ματωμένα σύνορα του ανθρώπου,

                  πολίτες μιας καινούργιας πολιτείας

                  που οι ταυτότητές τους γράφουν: «Ποιητές».

                  Ο ήλιος· ο εραστής των πάντων,

                  η θάλασσα η ελκυστική

                  ακροβατούν στο φως και στο σκοτάδι

                  κι η προσφυγιά· ένα πλατύ σημάδι.

                  Λένε πολλοί πως όταν γράφεις

                  ξεχνάς τη θλιμμένη γη,

                  πλησιάσεις τον χαρούμενο ουρανό.

                  Πως μας λυπούνται αυτοί οι γλάροι

                  και τα πανιά των καραβιών σκίζονται στα ταξίδια!

                  Λευκός αφρός, γλυκός αναστεναγμός

                  για να ξορκίσουμε το κακό,

                  η πίκρα των συναισθημάτων να ξεθυμάνει

                  με των στίχων την ευλογημένη μοίρα.

                                                                 Λάσκαρης Π. Ζαράρης

                                                                 Νέα Αγχίαλος Μαγνησίας

(Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, σήμερα 21 Μαρτίου)