Δημοσιεύουμε εδώ ένα ποίημα του Αγχιαλίτη ποιητή Λάσκαρη Ζαράρη, που αφορά στην παρούσα θεματική. Μακάρι αυτή η δημοσίευση να γίνει αφορμή για τον πολλαπλασιασμό των ποιητικών δημιουργημάτων, που εμπνέονται από την φύση της ανθρώπινης ψυχής παρά τον τοπικό τους χαρακτήρα.
Θα μπορούσες να γνωρίζεις
τί σημασία έχει να λησμονείς τη θύελλα,
να αναζητάς λίγους συντρόφους
για το μακρινό ταξίδι της μνήμης.
Θα μπορούσες να γνωρίζεις τα κρυμμένα μυστικά,
το χτύπο της καρδιάς που λυγίζει το σώμα.
Η Μαύρη Θάλασσα έκλεινε
τα όνειρα σαν μητρική αγκαλιά,
αλλά να που η καρίνα σκίζει τώρα τα νερά·
το σκίσιμο είναι βαθύ σαν καυτό μολύβι
στην ψυχή που χάνει τα όριά της.
Δεν πρέπει να προφέρεις τη φράση
«πρόσφυγας και χαμένη πατρίδα»
τόσο στεγνά, χωρίς ν’ εγκαταλείπεσαι
στη γοητεία του νόστου.
Το καράβι επιστρέφει σαν τη μνήμη
στα μέρη που έζησε ο πρόσφυγας
και συνομιλεί με δρόμους, με ονόματα,
με συνοικίες αλλοτινής αίγλης.
Η μνήμη γεννά εμάς,
τους επερχόμενους.
Η ανάμνηση της φωτιάς
των οικημάτων μας γεννά και πάλι.
Η μοίρα μας μεταφέρει
σε άλλους τόπους, γεμάτους νέες γνώσεις και εμπειρίες.
Δε θέλω να κλάψω για τη μαυροντυμένη γυναίκα
μονάχα να τραγουδήσω για τα νέα χώματα,
που είναι γεμάτα ελπίδες.
Θα μπορούσες να γνωρίζεις τι σημαίνει να δίνεις
απ’ την αρχή ονόματα που ευωδιάζουν
πιο πολύ από τη μνήμη που σε πληγώνει.
Αυτό σημαίνει ελευθερία, πως οι πλάτες σου
είναι από σίδερο για να σηκώνεις
σε όλη τη ζωή τη λέξη:
«Αγχίαλος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου